Page 10 - Microsoft Word - CMA BOOK_2

Cultural Migration in Autobiography Grundtvig Partnerships 2009-2011

This project has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.

e-mail: kszia@komesnet.com.pl http://cma.internetdsl.pl

10

Przyjechałam do europejskiego kraju, który graniczył z imperium. Tu mówiono dużo o imperium zła i nigdy nie wierzono w przyjaźń narodów. Tu nie chcieli podporządkować się imperium. Tu długo walczyli o wolność. Otrzymali ją. Wolność jest tutejszą chlubą.

Na początku było trudno. Brak znajomości języka, kultury, tradycji. Kłopoty w wiązku…Chciałam kontynuować studia. Wiedziałam, że zdobycie zawodu, a później pracy pomoże mi w życiu osiągnąć nie jeden cel. Narodziny synka trochę przedłużyły studia. Ale w końcu zostałam magistrem. Wszyscy, nawet ci, którzy radzili nie poddawać się, nie wierzyli, że znajdę pracę w kraju gdzie bezrobocie wynosiło 17%. Przecież stąd wszyscy jechali po pracę dalej na zachód, do tego jeszcze jestem cudzoziemką, a pierwszeństwo mają obywatele (z kolei obywatelstwo otrzymać jest bardzo trudno, ciągle go nie mam). Szukałam pracy wszędzie. Rozpoczęłam drugie studia. Cieszyłam się, że mogę się rozwijać (i to w jakim mieście?! Tam gdzie studiowali, między innymi, Mikołaj Kopernik oraz papież Jan Paweł II!).

W międzyczasie udzielałam korepetycje, zajmowałam się tłumaczeniami. Na szczęście, po rozpatrzeniu przez władzę uczelni moich podań o zwolnieniu z opłat dla cudzoziemców, nie musiałam płacić za studia. Poznałam tam wielu wspaniałych i dobrych ludzi, którzy inspirowali mnie. Przyjaźnie się z niektórymi po dzień dzisiejszy.

Od siedmiu lat pracuję na uczelni. Mam zamiar napisać pracę doktorską. Cieszę się, że mogę uczyć, uczyć nie tylko języka, ale również pozytywnego spojrzenia na świat, przyjaznego stosunku do ludzi, bycia silnym.

Kocham życie, kocham ludzi, kocham szum deszczu, dotyk ciepłych rąk, uśmiech na twarzy moich dzieci. Kocham bezgranicznie maluszka, który śpi obok mnie i jego brata, który pójdzie po jutrze do pierwszej klasy gimnazjum. Dziękuję Bogu za życie i modlę się za pokój na świecie. Te słowa są podobne do tych z banalnego tekstu modelek, których wybierają na konkursach piękności. Ale to prawda. Mieć kochającą rodzinę i bliskich, być spokojnym o dzień jutrzejszy – to są najważniejsze rzeczy na naszej planecie.