Page 13 - Microsoft Word - CMA BOOK_2

Cultural Migration in Autobiography Grundtvig Partnerships 2009-2011

This project has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.

e-mail: kszia@komesnet.com.pl http://cma.internetdsl.pl

13

Chciałam podsumować pewien etap swojego życia. Rita

Chciałam opowiedzieć o sobie dlatego, że warto by było już podsumować pewien etap swojego życia. Daje to możliwość spojrzenia z dystansu na swoje losy i porozmyślać o tym, czy warto było podejmować wysiłki w kwestii przyjazdu do Europy, czy nie było błędem tak kardynalnie zmieniać swoje ustabilizowane życie w wieku 45 lat, w wieku już niemłodym. Przez ostatnie 28 lat mieszkałam w Armenii. Na Zakaukaziu więzi rodzinne są mocne i przyjęto, że w takim wieku należy już siedzieć w swoim własnym domu, pomagać na ile można dzieciom, niańczyć wnuki, czyli wieść spokojne życie szanowanej głowy rodziny. Wszystkie normy takiego życia wywrócił do góry nogami konflikt w Górskim Karabachu – wojna, blokada, trzęsienie ziemi w Spisaku, rozpad Związku Radzieckiego. Wszystkie te koszmarne wstrząsy sprawiły, że czułam się nic nieznaczącą śrubką w ogromnej machinie państwowej.

Ale opowiem wszystko po kolei. Urodziłam się w Azerbejdżanie - jest to republika Zakaukazia, wchodząca w skład ZSRR. Tam ukończyłam z wyróżnieniem szkołę i szkołę muzyczną.

W Azerbejdżanie w tym czasie żyło wielu Ormian, dlatego że było to ich historyczne terytorium. Ale już w latach 1960-70 dała się wyczuć polityka rządu azerskiego, dążąca do wypędzenia Ormian z Azerbejdżanu, było to tzw. białe ludobójstwo. Z tego powodu ormiańska młodzież w Azerbejdżanie starała się iść na uniwersytety i podejmować pracę nie w Azerbejdżanie, ale w Armenii, Rosji itd., jako że w Azerbejdżanie nie było dla nich żadnych perspektyw. I warunki codziennego życia były nie do zniesienia, pętla zaciskała się coraz bardziej.

Abym mogła studiować pojechałam do Armenii, do Erewania, gdzie w tym czasie mieszkał mój wujek. Moja mama, ojciec, dwie siostry i brat pozostali w Azerbejdżanie.

W 1981 roku dostałam się na Politechnikę Erewańską, na której ukończyłam dwa kierunki: w 1986 cybernetykę techniczną i w 1987 cybernetykę medyczną. To były interesujące lata, wypełnione nauką i życiem studenckim. Mieliśmy dobrą, mądrą grupę, nie przegapiliśmy żadnego kulturalnego wydarzenia w życiu stolicy. Po ukończeniu studiów skierowano mnie do pracy w mieście partnerskim Erewania. Tak trafiłam do Abowian. Abowian to niewielkie miasto, w którym w tym czasie funkcjonowały dwie wielkie fabryki(każda z nich to istne „miasto w mieście”), wiele mniejszych zakładów i warsztatów. Miasto to zaludniali ludzie posiadający wysokie kwalifikacje i żyjący w dobrobycie. Pracowałam jako inżynier w biurze konstrukcyjnym w fabryce, w której pracowało kilka tysięcy ludzi. Różne służby fabryki zabezpieczały pracownikom wszystko, co było niezbędne. Była tam poliklinika, oranżeria, piekarnia, szklarnia, gdzie warzywa i owoce były uprawiane wg najnowszych japońskich technologii. Wszystko było po prostu wspaniałe. Robiłam karierę i w ciągu trzech lat zaproponowano mi pracę w komisji rejonowej Rady Miejskiej. Miałam wiele planów na przyszłość. Nastał rok 1988. Nie podaję dokładnych dat, ale pamiętam, że na początku roku zaczęły się zamieszki. Były to masowe wystąpienia ludzi w Armenii o niepodległość Karabachu(jest to historyczny ormiański region, który od lat 20-tych XX wieku wg decyzji bolszewików i Stalina pozostawał w granicach Azerbejdżanu), gdzie żyli Ormianie, ale w ciągu ostatnich lat intensywnie wygryzali ich Azerowie, azerski rząd. Był to(i do tej pory jest) nie tylko konflikt terytorialny. To wojna dwóch religii – muzułmańskich Azerów przeciwko chrześcijańskim Ormianom.