Page 15 - Microsoft Word - CMA BOOK_2

Cultural Migration in Autobiography Grundtvig Partnerships 2009-2011

This project has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.

e-mail: kszia@komesnet.com.pl http://cma.internetdsl.pl

15

W końcu za nami zostały liczne procedury związane z załatwieniem dokumentów, przed nami była przeprowadzka i długo wyczekiwane spotkanie z daleką, a zarazem bliską Polską. I oto Warszawa! Ona nie przestaje zachwycać swoim pięknem i oryginalnością. A za każdym razem, widząc tu coś nowego i niezwykłego, żałujemy, że nie ma z nami naszych rodziców, naszej babci.

W ciągu tego niedługiego czasu od kiedy jesteśmy w Warszawie, pojawiło się wokół nas wiele osób, które stały się przyjaciółmi. Obawy, że będziemy się tu czuli samotni i obcy okazały się niesłuszne. Nasi przyjaciele Polacy przyjęli nas jak rodzinę, otoczyli ciepłem i zrozumieniem. Nasze dzieci wiele czasu spędzają ze sobą, przyjaźnią się. Dzięki naszej przyjaźni tradycje i obyczaje dwóch narodów – polskiego i ormiańskiego, zaczęły się przeplatać, tak samo jak i 70 lat temu, kiedy spotkali się i ślubowali sobie moi dziadkowie – On Ormianin, Ona Polka.

Skłamałabym oczywiście twierdząc, że nie mieliśmy tu wielu problemów. Niestety nie ma takiej organizacji ani centrum, o której by wiedział i do której mógł się zwrócić od razu po przyjeździe do Polski repatriant, otrzymać tam informację o ważnych kwestiach związanych z organizacją życia codziennego w Polsce. Takie wielofunkcyjne centrum pomogłoby repatriantom zaadaptować się w nowych dla niego warunkach w najkrótszym czasie. Należy rozważyć, że na początku repatriant w ogóle nie orientuje się w topografii miasta, nie wie, do jakich organizacji może się zwracać. Można by w takim centrum

organizować kursy języka polskiego, pomoc prawną itp. My robiliśmy wszystko metodą prób i błędów, ponieważ jest to dla nas nowy kraj, nowe prawa i porządki. Jeśli by nam nie pomogli nasi przyjaciele warszawiacy, którzy szukali dla nas takich organizacji, było by nam o wiele trudniej.

Przy wszystkich naszych trudnościach i piętrzących się problemach cieszą nas nasze dzieci, które bardzo szybko przyswoiły język, obyczaje, kulturę. One z radością uczą się w szkole, na uniwersytecie. I patrząc na nie nam chce się wierzyć, że życie nie będzie stawiać przed nimi takich prób, wojen, wędrówek, jakie przyszło przeżyć nam, naszym rodzicom i ich rodzicom. Chce się wierzyć, że nasze dzieci będą miały spokojną, twórczą przyszłość związaną z Polską.