Page 23 - Microsoft Word - CMA BOOK_2

Cultural Migration in Autobiography Grundtvig Partnerships 2009-2011

This project has been funded with support from the European Commission. This publication reflects the views only of the author, and the Commission cannot be held responsible for any use which may be made of the information contained therein.

e-mail: kszia@komesnet.com.pl http://cma.internetdsl.pl

23

Było mi bardzo trudno, ale dzięki pomocy kolegów z pracy i mojej wytrwałości już w ciągu roku ukończyłam studia podyplomowe na kierunku Zamówienia publiczne i wypełniałam wszystkie obowiązki związane z moim stanowiskiem.

Nie minęło tak wiele czasu, ale mi wydaje się, że minął wiek. Moja córka skończyła studia, a syn studiuje na uniwersytecie i także chce zostać prawnikiem. Polubiłam swoją pracę, być może ona mnie też. Nie mogę powiedzieć, że mówię po polsku tak, jak po rosyjsku, ale czasem łapię się na tym, że nie zwracam uwagi w jakim języku z kimś rozmawiam.

Trudno jest nauczyć się mówić, ale jeszcze trudniej jest myśleć po polsku.

Kiedy wychodziłam rano z domu wybierałam sobie jakąś rosyjską piosenkę i próbowałam śpiewać ją w myśli po polsku, a potem analizowałam jej tekst. W głowie wszystko brzmiało nieźle, ale pojawiał się problem, kiedy miałam to powiedzieć. Wstydziłam się mówić z powodu swojego akcentu. Ale pewnego razu zrozumiałam, że wszystko powinno przyjść naturalnie, stopniowo, bez zmuszania się. I jak tylko to pojęłam, to uspokoiłam się, odszedł strach i ludzie zaczęli mnie rozumieć.

Najważniejsze jest to, że podchodziłam z humorem do swoich problemów, bo w życiu nie ma takiej sytuacji, której człowiek by nie podołał.

Tutaj w Polsce poznałam fantastycznych ludzi i kiedy w 2009 roku zmarł profesor Andrzej Stelmachowski czułam, że odszedł ktoś bardzo mi bliski.

W wielkim skrócie opowiedziałam, co działo się ze mną w drugiej części mojego życia. Czy żałuję? Powiem tak – jeśli bym wiedziała, co mnie tu czeka, to nigdy bym tu nie przyjechała. Ale teraz już nie chciałabym wracać. Pokochałam Warszawę z jej letnimi koncertami jazzowymi na Starym Mieście i festiwalami muzyki organowej, świętowaniem z całą rodziną Bożego Narodzenia.

Pokochałam warszawiaków i rytm tego miasta, moje dzieci są szczęśliwe w tym kraju i to sprawia, że i ja jestem szczęśliwa.

Jeśli ktoś zadał by mi pytanie, co zmieniło się w moim życiu po przyjeździe do Polski, odpowiedziałabym: „zmienił się stosunek do samej siebie, do swego życia. Zrozumiałam jak ważne jest dla mnie i moich dzieci to, że jesteśmy razem i mamy możliwość zdobywania nowych szczytów”. Życie płynie, a to znaczy, że moja autobiografia będzie się ciągle zmieniać.