Page 20 - Microsoft Word

Chwilę zatrzymam się na swoim dzieciństwie i młodości.

Zawsze byłam bardzo, ale to bardzo samodzielnym dzieckiem i dlatego moi rodzice mieli to „szczęście” od czasu do czasu nieoczekiwanie dowiadywać się, że ich dziecko podjęło i urzeczywistniło kolejną „fatalną decyzję”. Nie było ich aż tak wiele, ale wszystkie kardynalnie zmieniały moje życie. Pierwsza samodzielna decyzja została powzięta w kwestii mojego zdrowia. Rosłam jako słabowite, chorowite dziecko i w wieku lat 11 zrozumiałam, że starania moich rodziców, żeby odizolować mnie od sportu, jeżdżenia na rowerze, biegania po podwórku z innymi dziećmi, doprowadzą tylko do mojego upadku. Przemyślałam wszystko i zapisałam się do sekcji sportowej na kajakarstwo. Co prawda nie umiałam pływać i mój przyszły trener zapisał mnie pod warunkiem, że w ciągu miesiąca nauczę się pływać. Pływać nauczyłam się dzięki tacie Rafałowi Mużanowskiemu, który całe swoje życie poświęcił rodzinie. Od kiedy z siostrą skończyłyśmy 7 lat, nasz tato pracował w obozie pionierskim 3 miesiące w roku i tak przez 10 lat. Robił to, żebyśmy mogły latem odpoczywać za miastem, w lesie i wzmacniać swoje zdrowie. Obóz był położony nad brzegiem jeziora i w czasie leżakowania wymykałam się ukradkiem nad wodę i uczyłam się pływać. Wyglądało to tak – nabierałam w płuca dużo powietrza, nurkowałam pod wodę i starałam się płynąć. Na szczęście nie utopiłam się, ale nauczyłam nieźle pływać i przyjęto mnie do drużyny. Kiedy przyjechałam do domu, powiadomiłam rodziców o swojej pierwszej samodzielnej decyzji. Przekonywali mnie, że mam za słabe zdrowie do uprawiania tak poważnego sportu, ale nie uznałam ich racji. Podjęli więc ostatnią próbę i powiedzieli: „Natalio, jak ty chcesz zajmować się wodnym sportem, skoro nawet pływać nie umiesz?”. Na to ja dumnie odpowiedziałam im, że już umiem i szczerze przyznałam, jak i gdzie się nauczyłam. Nie mieli ze mną lekko. Zrozumiałam to dopiero wtedy, kiedy dorosłam i sama miałam już dzieci. Teraz wiem, jak mogli się czuć, kiedy dowiedzieli się o mojej „własnej metodzie nauki pływania”.

Sporty wodne oczarowały mnie na 10 lat. Zapewne właśnie dzięki nim nauczyłam się stawiać sobie cele i realizować je. Byłam najsłabsza w drużynie, wielu podśmiewało się ze mnie, że tracę czas, bo i tak nie wygram zawodów. Nie zwracałam uwagi na ich kpiny, trenowałam dwa razy dziennie i w ciągu dwóch lat zdobyłam mistrzostwo miasta, a potem kraju.

W tym czasie pojawiła się u mnie jeszcze jedna pasja – medycyna. Mając 15 lat zapisałam się do kółka medycznego, które było zorganizowane przy Instytucie Medycznym. Co prawda i tam postawili mi pewne warunki – powinnam uczyć się w klasie o profilu chemicznym. Musiałam zmienić szkołę. Nowa była dość daleko od domu. Moją drugą decyzję rodzice przyjęli już ze spokojem.

Dziwny to był czas, czas mojego dzieciństwa i „rozwiniętego socjalizmu”. Nam, piętnastoletnim dzieciom, pozwalano uczestniczyć w zajęciach ze studentami, uczono jak trzymać skalpel i asystować przy operacjach, określać grupę krwi. Kiedy miałam niespełna 18 lat asystowałam przy porodzie i nigdy nie zapomnę tego niesamowitego wydarzenia. Doświadczyłam wtedy wielu skrajnych emocji – przerażenie, kiedy widziałam powiększające się rozwarcie, strach o nienarodzone jeszcze dziecko, chęć pomocy rodzącej. I tak mnie to zafascynowało, że na ziemię sprowadził mnie dopiero śmiech akuszerki. Tak chciałam w czymkolwiek pomoc przyszłej mamie, że sama, nie zauważywszy tego, zaczęłam przeć razem z nią. I doznałam uczucia wielkiej radości spowodowanej pierwszym krzykiem dziecka, przecięciem pępowiny i widokiem szczęśliwej twarzy matki!

Zapewne właśnie wtedy zrozumiałam jak kruche i dziwne jest ludzkie Życie i jakie to szczęście przyjść na świat. Wraz z ukończeniem szkoły średniej zakończyło się moje wspaniałe,

Page 20 - Microsoft Word - CMA BOOK_2

Page 20 - Microsoft Word - CMA BOOK_2